W chwili obecnej niestety nie da się tego nazwać rozwiązaniem/interpreterem. Napisany kod potrafi sparsować bardzo proste programy do drzewa składni. Poza tym jest w repozytorium trochę kodu, który docelowo ma być odpowiedzialny za uruchamianie funkcji, ale ta część jest raczej jeszcze w powijakach.
| Plik Źródłowy | Opis |
|---|---|
Tokenizer.hs |
Zapewnia trochę abstrakcji jeżeli chodzi o czytanie danych z pliku |
ExpressionParser.hs |
Funkcje związane z parsowaniem wyrażeń do obliczenia |
Parser.hs |
Używa Tokenizera i parsera wyrażeń do zbudowania drzewa składni z kodu pliku |
Intermediate.hs |
Definicje związane z formą programu, która jest rozumiana przez interpreter (nie chcę operować bezpośrednio na drzewie składni, ale też nie mam na razie ochoty pisać obsługi bytecodu w Haskellu) |
Main.hs |
Spina wszystko w jedną całość, na razie tylko parsuje |
Po uruchomieniu program na razie wypisze sparsowane drzewo składni:
ghc Main.hs -o reptile
# lub z innym argumentem
./reptile examples/P01.txt Parser pozwala na definicje funkcji w postaci:
def nazwaFunkcji([(val|ref|const) argName as argType]) as retType:
...
Wewnątrz funkcji mogą być definicje kolejnych funkcji zagnieżdżonych, deklaracje
zmiennych lokalnych, instrukcje if oraz wyrażenia. Cały plik jest traktowany
tak, jak ciało funkcji.
Chyba najciekawsza (być może jedyna ciekawa, poza walką z monadą State) część
parsera to ta odpowiedzialna za wyrażenia. Wszystkie operatory są zdefiniowane
w mapie operators w pliku ExpressionParser.hs i można nie psując parsera
dopisać tam więcej operatorów, także dodając dodatkowe poziomy priorytetów.
Definiując operatory unarne należy pamiętać tylko, że parser pozwala na najwyżej
jeden operator unarny z danego poziomu przed wyrażeniem (więc na przykład bitowa
negacja powinna mieć inny priorytet niż unarny -).
Pomysł jest taki, że w stanie programu jest sobie mapa Integer -> VData, która
przedstawia pamięć programu i wszystkie jej elementy oprócz wartości
zawierają także licznik referencji. Funkcje używają ramek, które są mapami
String -> Integer do odwoływania się do zmiennych w pamięci.
Ponieważ chciałbym pozwalać na dowolnie zagnieżdżone funkcje, które można przypisać do zmiennych, to pomysł na wywoływanie funkcji jest trochę skomplikowany. Z drugiej strony chciałbym to zrobić w taki sposób, żeby zarówno instrukcje warunkowe, jak i pętle dawały się w miarę łatwo zaimplementować za pomocą tych funkcji.
Reprezentacja funkcji w run-time zawiera nie tylko jej kod, ale też informacje
potrzebne do utworzenia środowiska dla niej. Środowisko powinno być
tworzone przed wywołaniem funkcji, jak i przed przypisaniem jej do zmiennej.
Jest realizowane przez funkcję instantiateFunction i polega na utworzeniu
dla funkcji ramki zawierającej referencje do wszystkich zmiennych wolnych
tej funkcji.
Następnie gdy funkcja dostanie argumenty, ramka ze środowiskiem jest wzbogacana
o mapowania do wartości argumentów, które są umieszczane w pamięci
(chyba, że to referencje). To robi applyArgs.
Nie wiem niestety jeszcze, jak w tym wszystkim odnajdą się planowane funkcje–generatory.