Napisać w asemblerze program symulujący działanie maszyny szyfrującej DCL. Maszyna DCL działa na zbiorze dopuszczalnych znaków zawierającym: duże litery alfabetu angielskiego, cyfry 1 do 9, dwukropek, średnik, pytajnik, znak równości, znak mniejszości, znak większości, małpę. Jedynie znaki z tego zbioru mogą się pojawić w poprawnych parametrach programu oraz w poprawnym wejściu i wyjściu programu.
Maszyna składa się z trzech bębenków szyfrujących: lewego L, prawego R i odwracającego T. Bębenki L i R mogą się obracać i każdy z nich może znajdować się w jednej z 42 pozycji oznaczanych znakami z dopuszczalnego zbioru. Maszyna zamienia tekst wejściowy na wyjściowy, wykonując dla każdego znaku ciąg permutacji. Jeśli bębenek L jest w pozycji l, a bębenek R w pozycji r, to maszyna wykonuje permutację
Qr-1R-1Qr Ql-1L-1Ql T Ql-1LQl Qr-1RQr
gdzie L, R i T są permutacjami bębenków zadanymi przez parametry programu. Procesy szyfrowania i deszyfrowania są ze sobą zamienne.
Permutacje Q dokonują cyklicznego przesunięcia znaków zgodnie z ich kodami ASCII. Przykładowo Q5 zamienia 1 na 5, 2 na 6, 9 na =, = na A, A na E, B na F, Z na 4, a Q= zamienia 1 na =, 2 na >, ? na K. Permutacja Q1 jest identycznością. Permutacja T jest złożeniem 21 rozłącznych cykli dwuelementowych (złożenie TT jest identycznością). X-1 oznacza permutację odwrotną do permutacji X. Złożenie permutacji wykonuje się od prawej do lewej.
Przed zaszyfrowaniem każdego znaku bębenek R obraca się o jedną pozycję (cyklicznie zgodnie z kodami ASCII pozycji), czyli jego pozycja zmienia się na przykład z 1 na 2, z ? na @, z A na B, z B na C, z Z na 1. Jeśli bębenek R osiągnie tzw. pozycję obrotową, to również bębenek L obraca się o jedną pozycję. Pozycje obrotowe to L, R, T.
Kluczem szyfrowania jest para znaków oznaczająca początkowe pozycje bębenków L i R.
Program przyjmuje cztery parametry: permutację L, permutację R, permutację T, klucz szyfrowania. Program czyta szyfrowany lub deszyfrowany tekst ze standardowego wejścia, a wynik zapisuje na standardowe wyjście. Po przetworzeniu całego wejścia program kończy się kodem 0. Program powinien sprawdzać poprawność parametrów i danych wejściowych, a po wykryciu błędu powinien natychmiast zakończyć się kodem 1. Czytanie i zapisywanie powinno odbywać się w blokach, a nie znak po znaku.